Push the button.

Dinsdag. 10.35. Ze krabt verwoed in haar haar terwijl de deur  in het slot valt. Wind is nefast voor een kort kapsel, ach wat. Hier geraak je trouwens zo maar niet binnen. Ze haalde haar kaart door de kaartlezer … En nog eens … En nog eens. Na negen maanden lukt het haar nog steeds niet om die deur vanaf de eerste keer te openen. Verdorie, komt er ook nog één of andere Zuiders Erasmusstudent in haar nek blazen. Groen licht! En waar heeft ze die verdomde sleutel deze keer gelaten? Erasmus laat haar binnen, after you. Met wat gestamel kreeg ze een stille thanks over haar lippen. Misschien toch eens overwegen om haar CV naar het klooster te sturen. Kon ze overigens ook haar weerbarstig haar in Knokke gaan laten knippen. Gelukkig, hij moet de andere lift nemen. Een walm van Acqua Di Gio prikkelt haar neus, droeg haar vader ook, in de jaren ’90. Toch niet zo hip als hij eruitziet. Ze stapt de lift in …

Mijn haar ziet er nog erger uit dan ik me had kunnen voorstellen, schiet het door haar heen, terwijl ze zichzelf bekijkt in de spiegel van de lift. Zou er een camera achter die spiegel zitten? De liftdeur staat nog steeds open hoewel ze op de knop geduwd heeft. Ze duwt nog eens. Mijn haar wordt er ook niet mooier op. Ze duwt nog een keer. Eindelijk. Ze zoekt haar sleutel alsnog in haar handtas en stapt de lift uit. Ze opent de spuuglelijke oranje deur aan de linkerkant, zoals steeds. Maar die poster van die blote vrouw hing hier vanochtend niet. Zal wel een grap zijn, op deze wijvengang. Er leek wel een bom gebarsten op de gang. Vol ongeloof werd ze een beetje nerveus en beet op haar onderlip. Seksistische moppen geprint in Comic Sans MS bekleedden de zwarte kasten die overigens nergens toe dienen. Een voetbal lag in het midden van de gang. Stunt van het praesidium? Ze loopt naar het einde van de gang, naar de rechterdeur, zoals steeds. Ze neemt haar sleutel, grijpt de klink … Ze hoort gepraat in haar kamer. Mannenstemmen – twee. Nu werd ze echt nerveus. Ze zet een stap naar achter en loopt al lachend de gang weer uit, de spuuglelijke oranje deur door en wacht op de lift. Ze kijkt even goedkeurend naar het plaatje dat recht tegenover de lift hangt en slaat haar ogen ten hemel. Ze haalt opgelucht adem. Typisch.

Je zal je maar van knopje vergissen in die lift.